Jean Gray'in dirilişi neredeyse bir klişe. Yıllar geçtikçe, genel olarak Marvel çizgi roman okuyucuları ve özelde X-Men için önemli olandan çok daha fazla anlam taşıyan bir editoryal karar.
Her şey, Marvel'ın 1978 ile 1987 yılları arasında baş editörü Jim Shooter'ın şu fikri ortaya atmasıyla başladı : “ Marvel'in kötü adamlar, Black Widow, Hawkeye gibi birçok kahramanı varken, bizim hiçbir zaman bir kahramanımız olmadığını belirttim. karanlık tarafa geçecek. Chris'in (Claremont) Phoenix'i kalıcı ve geri dönülmez bir şekilde X-Men için yeni 'Doktor Doom'u' yapmasını önerdim .
Vidanın bu küçük bükümü, sonunda 1980'in Dark Phoenix Saga haline gelmesine yol açtı . Burada, Phoenix olarak bilinen çok güçlü kozmik varlığın enkarnasyonuna dönüşen Jean Grey, yabancı bir gezegeni yok ederek yol boyunca milyarlarca hayatı öldürdü. masum.
Dark Phoenix'e dikkat edin ...Chris Claremont ve John Byrne'nin niyeti, zavallı Jean Gray'i tüm suçlardan temize çıkarmaya yarayacak bir şey olan Phoenix'in mülkiyetine atfederek bu katliamı haklı çıkarmaktı. Ancak Shooter için bu, olası bir gerekçesi olmayan bir eylemdi. Öldürmenin sonuçları olmalı: " Bu benim için Hitler'in Alman ordusunu yenmek ve onun Almanya'yı yeniden yönetmesine izin vermek gibi."
Ve şöyle dedi: “ Bununla 'ahlaki' bir sorunum var mıydı? Evet, bundan daha fazlası, bir karakter problemiydi. Fırtına, milyarlarca insanı öldüren biriyle hiçbir şey olmamış gibi bir masada rahatça oturur muydu? Hayır. "
Bu yüzden Marvel, The X-Men # 137 USA destanında Jean Gray'i öldürmeye karar verdi. Hikayenin tamamını BURADAN Jim Shooter'ın kendisinden okuyabilirsiniz .
Aslında, bu Jean'in ilk değil, ikinci ölümüydü (çoktan 76'da bir güneş fırtınasında ölmüştü). Sonra Bob Layton, 1985'te X-Factor için onu geri aldı, 2004'te üçüncü kez Grant Morrison'ın elinde - bu arada, şiddetle tavsiye edilen bir aşamada.
Bu nedenle, 2004'ten beri Jean Gray az çok ortadan kayboldu, 2011'deki “Zümrüdüanka'nın son şarkısı” gibi mini diziler hariç. Çok iyi eleştiriler almayan ama şahsen çok keyif aldığım bir hikaye.
Şahsen ben "The Final Song ..." ile devam ediyorum. En azından Cyclops ve bu konuya çok daha fazla sos veren Beyaz Kraliçe vardı.Peki, Marvel geçmişten orijinal X-Men'in genç versiyonuna yeterince sahip değilse (elbette Jean Gray dahil), orijinal Jean'in küllerden yükselme zamanının geldiğine karar vermiş gibi görünüyorlar.
Bunun için yeniden doğuşlarını Matthew Rosenberg tarafından yazılan ve Leinil Francis Yu ve Carlos Pacheco (diğer sanatçılar arasında) tarafından çizilen bir karşılama öyküsünde hazırladılar. İlk yaklaşımın en azını söylemek ilginç olduğu söylenmelidir. X-Men, bir kasaba barında genç bir garsonun ortaya çıkmasıyla sonuçlanan birkaç garip olay tespit eder. Jean adıyla anılan ve ilk bakışta Charles Xabier'in öğrencileriyle hiçbir ilgisi yok gibi görünen bir kızıl saçlı.
Pastanın keşfedilmesi uzun sürmez: Jean'in yaşadığı kasaba, Jean'i tekrar misafir olması için aldatmaya çalışan Phoenix Force'un yeniden yaratılmasıdır. Devriye yoluna çıkar ve gerisini tahmin edebilirsiniz.
Çizgi romanın en iyisi: alternatif kapaklarÇizim, şaşılacak bir şey olmaksızın (Yu ve Pacheco'nun bundan çok daha iyi iş çıkardığını gördük) az ya da çok tatmin edici olsa da, özellikle zayıf olan senaryodur. Bu kitabı büyük bir coşkuyla aldım, ancak hikaye ilerledikçe daha tahmin edilebilir hale geliyor ve sonunda, elbette, tüm bunların kızıl saçlıyı geri getirmek için oldukça tembel bir bahaneden başka bir şey olmadığını anlıyorsunuz. .
Zaten tokluğa sıkıştırılmış bir karakteri ölümden geri getirmek gerçekten gerekli miydi? Mutantların genel tarihiyle çok daha az ilgili olan "Phoenix'in Son Şarkısı" bile Rosenberg'in dirilişinden çok daha ilginç olay örgüsü ve konuları gündeme getiriyor.
Amcanın çaba gösterdiğini görebilirsiniz, ancak cildin hemen sonunda görünen o elverişli kamera hücresiyle bile uçmayı başaramaz. Bir dahaki sefere bol şans.
Eğer var mı Telgraf yüklü? Kanalımızda her günün en iyi gönderisini alın . Veya isterseniz, her şeyi Facebook sayfamızdan öğrenin .